CHOROBA ZAKRZEPOWO-ZATOROWA: pomimo prowadzonej profilaktyki dochodzi czasem do powikłań zakrzepowych. Powikłaniom tym sprzyja starszy wiek pacjenta, otyłość, przebyty wcześniej epizod zakrzepowo-zatorowy czy zmniejszona aktywność. Powstają wtedy zakrzepy w głębokim układzie żylnym kończyn, nazywane zakrzepicą żył głębokich. Objawiają się obrzękiem w obrębie kończyny. Czasem może dojść do oderwania skrzepliny i migracji jej z prądem krwi do płuc – mówimy wtedy o zatorowości płucnej. Zatorowość płucna objawiać się może kaszlem, dusznością, pobudzeniem a w skrajnych przypadkach zatoru tętnicy płucnej a nawet zgonem. Ryzyko zakrzepicy i zatorowości jest niższe po operacjach barku niż po operacjach w obrębie kolana czy biodra.
Ważna jest profilaktyka tych powikłań, która polega na podawaniu leków przeciwzakrzepowych (najczęściej w formie zastrzyków w tkankę podskórną brzucha), wykonywaniu ćwiczeń kończyny operowanej i wczesnym uruchomieniu pacjenta.
INFEKCJA: Infekcja może być powierzchowna i dotyczyć tylko rany skórnej. Infekcja głęboka, czyli zakażenie wokół endoprotezy (implantu) może ujawnić w kilka dni po zabiegu, ale także później, czasem dopiero po wielu latach. Ryzyko infekcji wynosi poniżej 2%. W przypadku znacznej otyłości, niewyrównanej cukrzycy, reumatoidalnego zapalenia stawów ryzyko infekcji wzrasta. Leczenie zakażenia wokół implantu wymaga najczęściej leczenia operacyjnego, często z czasowym lub stałym usunięciem endoprotezy. Pacjent w tym czasie ma ograniczoną funkcję chorej kończyny. Ponowne wszczepienie endoprotezy może nastąpić dopiero po całkowitym wyleczeniu infekcji, co czasem jest bardzo trudne. Zapobieganie infekcji polega na wyleczeniu wszystkich stanów infekcyjnych w organizmie pacjenta przed zabiegiem operacyjnym, podawaniu profilaktycznym antybiotyku w okresie okołooperacyjnym (najczęściej w ciągu pierwszych 24 godzin).
Dodatkowo później (przez przynajmniej 2 lata) przy każdym zabiegu stomatologicznym, urologicznym czy kolonoskopii i przy każdej infekcji skóry, ucha, gardła, zatok itp. należy przyjmować antybiotyk.
ZWICHNIĘCIE ENDOPROTEZY: Polega na wypadnięciu głowy endoprotezy z panewki. Objawia się najczęściej uczuciem przeskoczenia i bólem okolicy barku. Wymaga nastawienia, najczęściej w znieczuleniu w warunkach szpitalnych.
USZKODZENIA NERWÓW: Ryzyko uszkodzenia nerwów dotyczy najczęściej nerwu pachowego. Objawia się trudnością w uniesieniu kończyny. U niektórych pacjentów może występować drętwienie okolicy blizny pooperacyjnej na skutek uszkodzenia drobnych nerwów skórnych okolicy rany. Obszar drętwienia z reguły ulega zmniejszeniu z czasem.
USZKODZENIA NACZYŃ: Uszkodzenia dużych naczyń zdarza się rzadko (ok. 0,2%) ale jest groźnym powikłaniem zagrażającym życiu i kończynie operowanej. Uszkodzenia takie wymagają naprawy chirurgicznej.
KRWAWIENIE W CZASIE I PO ZABIEGU: Zabieg endoprotezoplastyki stawu barkowego wiąże się często z dużą utratą krwi. Przy dużej utracie krwi wymaga to przetoczenia krwi. W celu zmniejszenia ryzyka nadmiernego krwawienia pacjent powinien odstawić leki przeciwzapalne i przeciwzakrzepowe, na co najmniej tydzień przed zabiegiem. Ważna jest też optymalizacja parametrów krwi pacjenta przed zabiegiem.
ZŁAMANIE KOŚCI: Złamanie w trakcie zabiegu kości ramiennej lub panewki łopatki wymaga dodatkowego zaopatrzenia śrubami lub płytką. Złamania po zabiegu wymagają chirurgicznej stabilizacji lub wymiany endoprotezy.
OBLUZOWANIE CZY USZKODZENIE ENDOPROTEZY: Z czasem może dojść do obluzowania połączenia implantu z kością (tzw. aseptyczne obluzowanie) powodowane różnymi czynnikami (np. zużyciem polietylenu, alergią na składniki endoprotezy – najczęściej nikiel, chrom, kobalt). Ryzyko obluzowania czy uszkodzenia endoprotezy w ciągu pierwszych 10 lat wynosi poniżej 10%. Obluzowanie czy uszkodzenie endoprotezy wymaga jej wymiany, czyli endoprotezoplastyki rewizyjnej. Endoprotezoplastyka rewizyjna jest zabiegiem trudniejszym i obarczonym większym ryzykiem powikłań niż zabieg pierwotny.
NIEWYDOLONOŚĆ KRĄŻENIOWO-ODDECHOWA: w wyniku uczuleń na leki, reakcji na znieczulenie może dojść do niewydolności krążeniowo-oddechowej, która może skutkować nawet zatrzymaniem oddechu i krążenia.
ZAKAŻENIA UKŁADU ODDECHOWEGO I MOCZOWEGO: Jeśli w wyniku innych powikłań dojdzie do osłabienia i unieruchomienia pacjenta zwiększa się ryzyko zakażenia układu oddechowego w postaci zapalenia oskrzeli, płuc czy zakażenia układu moczowego.
