Pacjenci są przyjmowani najczęściej 1 dzień przed zabiegiem. W dniu przyjęcia wykonywane są niezbędne badania. Pacjent jest konsultowany przez anestezjologa i ustalany jest sposób znieczulenia. Rehabilitant może przeprowadzić ponowny instruktaż chodzenia o kulach i wyjaśnić zasady rehabilitacji okołooperacyjnej.
Należy pamiętać, aby przekazać pełną informację o stanie zdrowia i przyjmowanych lekach i znanych uczuleniach lekarzowi przyjmującemu i anestezjologowi.
Przed snem należy wziąć ponownie prysznic i położyć się w świeżej koszuli czy piżamie. Będą podane wieczorem leki uspakajające i ułatwiające zaśnięcie.

W tym dniu nie należy nic jeść i pić przed zabiegiem. Leki, które pacjent przyjmuje codziennie należy przyjąć popijając małą ilością płynu. Nie należy tylko przyjmować leków przeciwcukrzycowych i mniej istotnych takich jak witaminy czy suplementy diety. Pielęgniarka zajmie się przygotowaniem Pana/Pani do zabiegu. Należy wyjąć ruchome protezy zębów. Nie należy stosować makijażu. Najczęściej nie stosuje się golenia miejsca operowanego. W przypadku bardzo obfitego owłosienia może być one przystrzyżone zwracając uwagę, aby nie zranić skóry. Trzeba się będzie przebrać w koszulę operacyjną. Cewnik do pęcherza moczowego zakładany jest tylko w wyjątkowych przypadkach zaburzeń w oddawaniu moczu. Będą podane leki zmniejszające stres.

Po przewiezieniu na salę operacyjną personel potwierdzi Pana/Pani dane osobowe i miejsce operowane. Anestezjolog przystąpi do znieczulenia. Najczęściej stosowane jest znieczulenie podpajęczynówkowe (inaczej nazywane przewodowym). Polega ono na podaniu środka znieczulającego w przestrzeń pomiędzy kręgami kręgosłupa lędźwiowego. Wymaga to pewnej współpracy ze strony pacjenta. Znieczulona zostanie dolna część ciała (od pas w dół). Pacjent jest wtedy przytomny, można z nim rozmawiać. Podane leki uspakajające powodują, że nie stresuje go to, co się dzieje w trakcie zabiegu. Do zalet tego znieczulenia należy jego bezpieczeństwo, lepszy efekt przeciwzakrzepowy oraz fakt utrzymywania się znieczulenia jeszcze jakiś czas po zabiegu. Zamiast znieczulenia podpajęczynówkowego może też być zastosowane znieczulenie ogólne. Wymaga ono wprowadzenia rurki intubacyjnej do tchawicy w celu prowadzenia oddychania za pacjenta. Podane leki znieczulające powodują utratę przytomności i zwiotczenie mięśni uniemożliwiające samodzielne oddychanie.
Pacjent jest układany na stole operacyjnym. Przeprowadzone jest mycie pola operacyjnego środkami dezynfekującymi. Przeprowadzony jest zabieg operacyjny według przedstawionego wcześniej opisu. Do rany pooperacyjnej może być wprowadzany dren, a na ranę nakładany jest opatrunek.

Po zabiegu pacjent przewożony jest na salę pooperacyjną. Po stabilizacji wszystkich parametrów pacjent wraca na Oddział Ortopedii.
W godzinach popołudniowych, kiedy ustąpi już efekt znieczulenia wskazane jest rozpoczęcie ćwiczeń w łóżku, które zapobiegają zakrzepicy żylnej: napinanie mięśni łydek, ud, pośladków, unoszenie pośladków w łóżku. Pacjent może ostrożnie usiąść, może stanąć koło łóżka i jeśli czuje się na siłach może rozpocząć chodzenie w asyście rehabilitanta. Szybkie uruchomienie pacjenta po zabiegu operacyjnym jest bardzo korzystne i zmniejsza ryzyko powikłań. Kończynę operowaną można obciążać zaraz po zabiegu. Jeśli pacjent odczuwa ból przy pełnym obciążaniu jest zachęcany do obciążania kończyny operowanej w stopniu niepowodującym dolegliwości. Wczesne uruchomienie pacjenta może być utrudnione przez mogące wystąpić po znieczuleniu zawroty głowy, nudności, osłabienie czy skłonność do omdleń. Mogą one być też skutkiem intensywnego leczenia przeciwbólowego stosowanego po zabiegu. Objawy te należy zawsze zgłaszać personelowi, gdyż zwiększają one ryzyko upadku. Poprzez modyfikacje leczenia udaje się często im zaradzić.

W pierwszym dniu po zabiegu operacyjnym kontrolowana jest rana pooperacyjna, usuwany jest też najczęściej dren z rany i zakładany jest nowy opatrunek. W tym dniu z reguły wykonywane jest zdjęcie rentgenowskie potwierdzające prawidłowość wykonanego zabiegu.
Kontynuowana jest rehabilitacja pooperacyjna polegająca na ćwiczeniach przeciwzakrzepowych, nauce chodzenia z obciążaniem kończyny operowanej. Pomoce ortopedyczne w postaci chodzika, kul służą głównie do utrzymania równowagi a nie do odciążania operowanej kończyny. Pacjent rozpoczyna opisane poniżej ćwiczenia.

W kolejnych dniach również kontroluje się gojenie rany pooperacyjnej i kontynuuje rehabilitację (opisaną szczegółowo poniżej) wprowadzając nowe ćwiczenia, usprawnia się chodzenie pacjenta. Pacjent uczy się chodzenia po schodach, wchodzenia i schodzenia z łóżka, zachowania w toalecie i zachowań codziennych. Edukuje się pacjenta, co do zachowań mających zapobiec zwichnięciu endoprotezy. Pobyt pacjenta w Oddziale po zabiegu trwa średnio od 2 do 5 dni. Zależy to od samopoczucia pacjenta i jego sprawności. Wypisujemy pacjenta ze szpitala, kiedy potrafi samodzielnie chodzić o kulach czy chodziku, potrafi samodzielnie wejść i zejść z łóżka, potrafi chodzić po schodach i radzi sobie samodzielnie w toalecie. Na karcie wypisowej zawarte są zalecenia dla pacjenta po wyjściu ze szpitala, co do terminów kontroli rany, zdjęcia szwów i dalszych kontroli ortopedycznych. Przepisane są leki przeciwzakrzepowe, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne, czasem leki osłonowe śluzówki żołądka czy poprawiające krążenie żylne.